قرار بود یه قصه بنویسم اما رشته کار از دستم در رفت!

این آقا پسر قصه ما همه بار زندگی رو دوشش بود ٬ اما اصلا از این وضع ناراحت نبود٬ چون که داشت هم واسه خودش کار میکرد و هم واسه مادر پدرش و اونا رو هم عاشقونه دوست داشت. اون منطقه یه جوری بود که اگه یه سالی کم بارون می بارید به خاطر کم آبی محصولشون زیاد خوب نمی شد و خلاصه زندگی اهالی اونجا خیلی وابسته با بارون بود.

اسم پسر رو نمیدوم چی بود٬ بزارین بهش بگیم پسر! اون دور رو برا آدمای زیادی زندگی نمیکردند.  پسر همیشه تو این فکر بود که یه کاری بکنه که اوضاعشون بهتر بشه! مثلا فکر کرد که یه چاه بزنه تا اونقدر محتاج بارون نباشند. اما تا آمد شروع کنه یک بارون شدیدی گرفت که پسر با خودش گفت خوب چرا اینهمه زحمت بکشم٬ الان که داره بارون میاد٬ فردا هم معلوم نیست چی بشه. چون میدونست که برای به آب رسیدن خیلی باید به عمق بره٬ راستش رو بخواهید چند دفعه هم تا عمق ۴-۵ متری رفته بود اما دریغ از یک قطره آب!!!!

....