Always put yourself in others' shoes
همه جا خالی است. تا مغز استخوان پوکم. تهی شدم.
سفید سفید است، اما سیاه است. دلم می خواهد بخوابم،
آسمان صاف، صدای موزیک به همراه پارازیت های همیشگی
صدای فن های پی سی و ماشینهای سرگردان و آدمهای توی این ماشینها، هر کدام قصه ای دارند.
دارم همه تلاش خودم را انجام میدهم تا متفاوت باشم، اما بیهوده است.
تایپ فارسی را هنوز روان نشده ام، مخصوصا اینکه برچسب ها هم رنگشان رفته باشد.
تابه حال به اثر موزیک موقع مطلب نوشتن فکر کرده اید؟ من که فکر نکرده ام!
گیتار رو خیلی روست دارم. اما حیف...
دیشب با خودم به گذشته رفتم . کاش یکی به من بگوید چه خبر است؟!
راستی ... چرا به نظر میرسد که ماه دور خودش نمی چرخد؟ شاید میچرخد و من نمیدانم.
هیچ وقت از حرکت ماه سر در نیاوردم. آخر ما که می چرخیم، مگر ماه تافته جدا بافته است؟
چقدر متفاوت گشته ام!!!!!!!!!!
باز هم سفید است و نا نوشته.........
آخرشم نشد، تغییر چقدر سخته، پس چرا من همش دارم خودم رو خفه می کنم که بقیه رو عوض کنم؟! از خودم باید...
اه چقدر مزخزف شد امشب، به خاطر هوای گرم این روزاست، زده به سرم.
آی .... یه لیوان آب بده بخوریم قربونت.
متاسفانه بسیاری از زنان و مردان جامعه ما به تنها چیزی که توجه ندارند زیبایی و شکوه خود زندگی است. آنها غافل از این هستند که زندگی فی نفسه زیبا است و این زیبایی در ذات خود روح حیات بخشی دارد که همچون خورشید جهان تاب عالم هستی، حیات و نور و گرما را پدید می آورد. کسی که خود را از تابش انوار بی دریغ آفتاب محروم کند طبیعی است فقط از نوعی زندگی تیره و تاریک حشره وار برخوردار خواهد شد. همچنان که اگر کسی چشم و گوش و شامه خود را به روی زیبایی ها و ظرافت ها و لطافت های بالذات زندگی ببندد گرفتار احساس تلخ حشره وار زیستن خواهد شد!
سلام مطلب خوب و زیبایی بود موفق و پیروز باشی.
در ضمن من هم آپدیت کردم خوشحال می شم به من سر بزنی.